In die situatie bevond ik mij (en vele anderen met mij) toen door Corona de wereld bijna letterlijk stil viel.

Waar ik me geen zorgen maakte over het opnieuw vinden van werk, heb ik me wel verschrikkelijk zorgen gemaakt over hoe dat dan moest met die niet-aangeboren hersenschade van mij.

Dat nieuwe werk had ik snel gevonden. En toen begonnen de twijfels. Moest ik nu eerlijk zijn over mijn nah. Of juist niet? Want ervaring had me helaas al geleerd dat bij het noemen van het woord beschadiging, vaak heel snel je talenten en kwaliteiten niet meer tellen.

Een ‘beschadigd tweedehandsje’ is zo maar één van de termen die iemand gebruikte om mij te beschrijven.

Zó zie ik mezelf helemaal niet en toch bleef de twijfel over hoe eerlijk ik nou moest zijn. Omdat ik weet dat mijn hersenen soms pauze nemen en het dan voor een buitenstaander net lijkt of ik een TIA krijg, wist ik ook dat mijn niet-zichtbare schade soms heel zichtbaar is.

En dan heb je iemand nodig die jou vertrouwen geeft. Vertrouwen dat het wél goed komt als je open bent. Die persoon was voor mij Maarten Tanis.

Hij liet zien dat goed werkgeverschap juist inhoudt dat je wel naar iemands kwaliteiten kijkt en dat je snapt dat je soms om die beperking heen moet denken.

Eerlijk duurt toch het langst want deze week markeert de start van mijn contract voor onbepaalde tijd bij de Gemeente Rotterdam.

Ik ben reuze dankbaar en gun iedereen zijn eigen Maarten Tanis.