In 2013, op 30-jarige leeftijd, kreeg ik een herseninfarct.
Mijn wereld stond op zijn kop: het ene moment ben je nog druk met je leven opbouwen (ik had die ochtend nog gesolliciteerd op een interne functie) en het andere moment staat alles even helemaal stil. Na een spoedoperatie en 5 dagen ziekenhuis mocht ik weer naar huis. Revalidatie en therapie heb ik niet gehad (al was dat achteraf gezien wel goed geweest).
Na 2 maanden ben ik langzaamaan weer begonnen met werken. Viel dat even tegen! Ik was totaal niet voorbereid op hoe ik moest omgaan met mijn restverschijnselen op mijn werk. Ik leek nog op de ‘oude’ Mel, maar kon mijn werk als de ‘nieuwe’ Mel niet meer uitvoeren zoals ik gewend was.
En omdat mijn restverschijnselen niet zichtbaar waren, voelde ik me soms eenzaam in dit proces, ondanks dat ik lieve collega’s had.
Ik had geen idee wat de gevolgen van een herseninfarct konden zijn. Kon niet overzien wat er ging veranderen in mijn leven. Ik kreeg vaak te horen dat ik blij mocht zijn dat ik nog leefde, dat het ook veel slechter had kunnen uitpakken. Dat klopt natuurlijk, maar men vergat het verdriet en de rouw om het blijvende letsel en het verlies van de ‘oude’ Mel.
De tien jaren na mijn infarct heb ik altijd gewerkt, weliswaar minder uren dan voorheen. Allemaal klassieke kantoorbanen, waarbij je het merendeel van de dag achter je bureau zit en naar een beeldscherm kijkt. Banen waarin je informatie probeert te verwerken, moet schakelen, de weg naar deadlines probeert vol te houden, mee probeert te gaan in het tempo van je collega’s. En ik ben daar een heel eind in gekomen al zeg ik het zelf. Maar vaak wel ten koste van mezelf. Op het werk gaf ik alles van mezelf, waarna ik thuis vaak uitgeput op de bank zat. Gelukkig was mijn vriend, nu mijn man, er om voor mij te zorgen.
Op een gegeven moment viel het kwartje: dit werkt niet meer voor mij. Ik hing zoveel van mijn identiteit op aan mijn werk en het bezorgde me zoveel verdriet, frustratie en stress toen ik mijn werk niet meer kon uitvoeren zoals vroeger. Het maakte me onzeker en paniekerig. En ik realiseer me nu: ik heb een coach gehad waar ik werkte ten tijde van mijn herseninfarct en daarna ook nog verschillende loopbaanbegeleiders. En zij hebben mij zeker geholpen, maar ik heb nooit revalidatie gehad of andere NAH-specifieke ondersteuning. Ik heb veel dingen zelf uit moeten zoeken en zeker in mijn werk was dat niet gemakkelijk.
Ik denk dat het voor mij heel veel had gescheeld als ik daar eerder en specifieke steun bij had gehad. Op je 30e een herseninfarct krijgen heeft zo’n grote impact op je leven, het leven dat je dan nog volop aan het opbouwen bent. En mijn identiteit was zo sterk verbonden aan mijn werk en dat viel weg. Ik hield me vast aan datgene wat ik kende, ook al kostte me dat zo ontzettend veel energie. Wie was ik eigenlijk zónder mijn baan?
Na tien jaar was ik eindelijk zover om mezelf opnieuw uit te vinden en daar gelukkig mee te zijn. Ik was klaar met de worsteling met werk en de onbalans die ik al zo lang voelde. En die beslissing geeft zo ontzettend veel rust en scheelt dus ook heel veel energie. Ik voel me weer meer mezelf!
Ik gun mijzelf nu eindelijk de tijd om te gaan ontdekken wat wél voor mij werkt qua baan. Ik heb de opleiding tot Ervaringsdeskundige NAH (niet-aangeboren hersenletsel) gevolgd en ben van plan om ook de verdiepingscursus hiervan te gaan volgen. Daarnaast ben ik me momenteel aan het
oriënteren op werken als Ervaringsdeskundige NAH vanuit het ZZP-ondernemerschap: ik zou graag andere (jonge) mensen met NAH willen helpen als ondersteuner, willen meedenken in projecten in ‘hersenletselland’ en eventueel trainingen willen gaan verzorgen.
Ik had nooit gedacht dat ik voor mezelf zou willen beginnen, maar dit lijkt voor iemand met NAH toch een goede keuze: je kunt je eigen tijd (en dus energie) indelen en je vooral concentreren op de dingen die je zelf leuk vindt.
Ik ben benieuwd wat de toekomst mij brengt!
