Begin Mei 2019 kreeg ik op 51-jarige leeftijd als donderslag bij heldere hemel een hersenbloeding, een subarachnoïdale bloeding. Afgekort een SAB. De oorzaak bleek een zwakke plek in een hersenslagader waardoor een aneurysma was ontstaan. Deze is geknapt met de bloeding als gevolg.
Ik had de dag voor de hersenbloeding wel een stevige hoofdpijn vanuit mijn nek maar herkende dat als ‘spanningshoofdpijn’. Ook niet zo gek dacht ik, omdat ik op mijn werk een aantal maanden 3 functies had gecombineerd en nog iemand aan het inwerken was. Met paracetamol en ibuprofen zou het de volgende dag vast beter gaan. Drie dagen later werd ik wakker in het UMCG. Daar heb ik een maand gelegen omdat de oorzaak in eerste instantie niet duidelijk was. Ook deden zich verschillende complicaties voor. Zelf had ik geen enkele herinnering aan het moment waarop het was gebeurd. Door veel te vragen en erover te praten kreeg ik steeds meer stukjes om de puzzel compleet te maken.
In het begin had ik geen besef van de impact en dacht ik dat ik met een maand of drie wel weer aan het werk zou gaan. Eenmaal thuisgekomen kreeg ik in de gaten dat er iets wezenlijks in mij was veranderd. Geen handeling was meer vanzelfsprekend. Ik voelde mij een vreemde in en met mijzelf. Alles wat ik deed ging tergend langzaam. En verbeelde ik het mij nou? De mensen en het dagelijks leven raasden voorbij en ook met zo veel lawaai…Ik kon het niet meer bijbenen. Ik had alle energie nodig om zelf überhaupt ‘op de been’ te kunnen blijven. Ondertussen was iedereen ontzettend blij dat ik ‘het er zo goed vanaf had gebracht’. Er was immers niets te zien; zowel fysiek als verbaal leek ik dezelfde Abby. Dat ik dat zelf heel anders voelde vond ik verwarrend en complex.
Gelukkig heb ik een liefdevolle partner, zoons, familie en vrienden. Zij hebben mij (en ons gezin) ontzettend geholpen (en nog steeds) met hun begrip, steun, aanwezigheid, humor en praktische hulp zoals koken of de tuin bijhouden. Daar ben ik ze echt heel dankbaar voor. Mijn werk, pedagogisch coach in de kinderopvang, was enorm belangrijk voor mij; het was mijn passie. Ik wilde dit dan ook koste wat het kost weer kunnen doen. Ik ging volledig mee in de verwachtingen van alles en iedereen. Denk bijvoorbeeld aan de werkgever, het UWV, de bedrijfsarts en mijn eigen overtuigingen. Het voelen van wat ik zelf wilde en waar ik blij van werd was ik uit het oog verloren.
Pas later begreep ik dat ik aan het overleven was; ik stond continue aan en was doodmoe. Ik hield vast aan dat wat ik kende omdat ik niet wist wat het onbekende mij zou brengen. Mijn sociale leven stond op standje 0, alles om maar een aantal uren te kunnen blijven werken. Dit heb ik dan ook niet vol kunnen houden. Ik ben uiteindelijk gestopt met werken. In eerste instantie voelde dat als falen.
Na een periode van rust, een goed coachingstraject en de opleiding tot Ervaringsdeskundige Niet Aangeboren Hersenletsel (EDNAH) kan ik zeggen dat ik dit inmiddels heel anders voel. Ik ben goed zoals ik ben en kan op zo veel andere manieren betekenisvol bijdragen aan mijn leven, dat van mijn dierbaren en de maatschappij. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.
