“Helaas ik moet ons interview afzeggen, in m’n enthousiasme zeg ik ja en pas later bedenk ik dat ik dat helemaal niet trek. Het blijft een eeuwig gevecht in wat ik in m’n hoofd wil en kan en wat in de praktijk realistisch is”. Ze belt me op en ik hoor haar stem trillen. “Toezeggen en weer afhaken vind ik het allerergste”.

Natuurlijk baal ik als ik het hoor. Ik had me er zo op verheugd. Weer m’n planning omdraaien, schakelen. Samenwerken met ervaringsdeskundigen met hersenletsel blijft kwetsbaar. Het vraagt van mij als collega ook veerkracht en flexibiliteit.

Tegelijkertijd weet ik hoe rot zij zich voelt om nee te zeggen. Ik weet dat daar al een heel proces van afwegen aan vooraf is gegaan. Jezelf teleurstellen en vervolgens ook nog aan je omgeving vertellen dat het niet lukt. Altijd keuzes moeten maken in het verdelen van je energie. Steeds weer ervaren hoe kwetsbaar je bent en hoe kwetsbaar het leven kan zijn.

We krijgen een mooi gesprek over veerkracht. Wat haar op de been houdt. Wat haar geholpen heeft in andere situaties. Hoe het wel kan.

“Ik ben een tuimelaar” zegt ze. “Ik kom toch altijd weer overeind”. Haar stem klinkt ineens heel anders, veel krachtiger. “Mijn eerste reactie is; dan maar niets, dat maakt me down, werkt verlammend”.
Samen onderzoeken we of er andere mogelijkheden zijn. Niet denken in of/of maar denken in en/en. En onder ogen zien dat ze haar energie doseert / en kleine stappen zetten in die dingen die voor haar belangrijk zijn. Leren meebewegen.
“Het gaat nooit over en toch wordt het beter”.

Een gesprek wat heel anders verloopt dan verwacht en voor ons beiden zo leerzaam en waardenvol. Samen delen; je hoeft het niet alleen te doen.