Zodra je te maken krijgt met tegenslag in je leven blijkt acceptatie het toverwoord te zijn. Het wordt vaak omschreven als een bijna magisch moment. Een moment waarna alles anders en beter wordt.
In de eerste jaren na mijn herseninfarct was ik met alles bezig behalve met de acceptatie van dat wat is. Ik wilde vooral gewoon weer terug krijgen wat ik was kwijtgeraakt. Mijn vrolijke ik. Mijn behulpzame ik. De enthousiaste moeder en partner. De attente vriendin. De stabiele ik. Mijn energieke ik…
Geen sprake van acceptatie want er moest juist hard worden gewerkt om de schade te beperken en mijn leven weer op de rit te krijgen. Terugkijkend op deze periode is het boeiend om te zien hoe ik ondanks mijn extreme vermoeidheid zoveel doorzettingsvermogen kon opbrengen. Het was namelijk dweilen met de kraan wagenwijd open.
Uiteindelijk heb je geen keuze meer. Ik ben mezelf zo lang gaan overvragen dat het onvermijdelijke mijn weg ging blokkeren. Tot hier en niet meer verder. Met een mokerslag kwam de harde realiteit binnen. Het wordt nooit meer zoals het was. En nu…..? Wie ben ik nu nog? Hoe ga ik verder? Als ik nu naar mijn ik van toen kijk wil ik haar zo graag even omarmen en zeggen; Lieve Ellis, het komt goed. Alles waar je zo hard naar loopt te zoeken is nog steeds bij je.
Is de confrontatie met de harde realiteit dan het moment waarop acceptatie zijn intrede doet? In mijn overtuiging van dat moment wel. Ik moest leren dealen met dat wat is. Zodra ik dit accepteer is de frustratie weg en kan ik weer opnieuw invulling gaan geven aan mijn leven. Deze acceptatie werd mijn nieuwe missie want daarna zou alles anders worden. En ja hoor, daar kwamen de eerste momenten van geluk weer op mijn pad. Het was niet meer nodig om altijd sterk te zijn en ik durfde het aan om vriendschap te sluiten met mijn kwetsbaarheid. Ik had DE acceptatie nog niet bereikt maar het kon niet anders als dat dit magische moment eraan stond te komen.
Groot was dan ook de teleurstelling dat ik twee jaar later nog steeds met regelmaat geconfronteerd werd met frustraties als gevolg van mijn beperkingen. Waar blijft nou dat magische moment…? Eigenlijk deed ik precies hetzelfde als in de eerste jaren. Nu was mijn doel niet terug te krijgen wat ik was kwijtgeraakt maar ging ik met dezelfde overtuiging op jacht naar DE acceptatie. Hierdoor miste ik heel veel mooie kleine cadeautjes van elke dag die ik ongeopend voorbij liet gaan.
Voor mij is één ding heel duidelijk geworden. Ik val vanaf nu niet meer in de valkuil van de acceptatie. Acceptatie is helemaal geen einddoel. Het is een keihard werkwoord. Elke dag opnieuw. En wat blijkt? Door dit onrealistische einddoel los te laten ontstaat er ruimte om mezelf weer opnieuw te leren kennen. Ik heb meer energie over om de dagelijkse hobbels te kunnen beklimmen en daarnaast ook de tijd te nemen om mijn cadeautjes weer uit te pakken. Dus…… werk aan de winkel.
