Margot krijgt, tijdens een optreden, een keiharde klap tegen haar voorhoofd. Het lukt haar om de voorstelling uit te spelen maar daarna lukt het niet meer om te functioneren. Haar leven staat ineens helemaal stil. Ze is erg moe en kan niet meer tegen licht of geluid. Lezen lukt ook niet meer. Ze snapt er niets van. Na een paar maanden verandert de eerste diagnose van lichte hersenschudding naar een post-commotioneel syndroom (PCS). Het gaat met even rustig aandoen echt nog niet beter. Ze wordt aangemeld bij een revalidatiekliniek. Ze beschrijft wat ze meemaakt de eerste 601 dagen. Of liever gezegd wat ze allemaal niet meer meemaakt. We volgen haar naar haar therapie bij Reade, de dagen alleen op haar slaapkamer en bij haar besef dat een vogel zo’n “herrie” kan maken.
Ze gaat weer fietsen en koken. Ze kan weer wat meer contact aan met haar partner en kinderen. Zo gaat Margot langzaam stapje voor stapje vooruit. Uiteindelijk lukt het haar om weer op te krabbelen en neemt ze zelfs weer scenes op voor Toren C.
Van onze Boekenkast redactie:
Het boek is luchtig en met humor geschreven in hele korte hoofdstukken. Elk hoofdstuk is een dag (al maakt ze sprongen van soms 20 dagen). Het kortste hoofdstuk is drie zinnen. Het lettertype is normaal. Ook mensen met ander hersenletsel zullen zich hierin herkennen.
Ze schrijft de dagelijkse dingen waar je tegenaan loopt zo duidelijk. Ik herkende zelfs de zakjes rijst die ik op mijn schoot moest leggen van de therapeut tegen de overprikkeling. Dat je denkt waar ben ik mee bezig. Je doet het maar in de hoop dat het helpt. Fijn dat ze het zo luchtig houdt. Hierdoor lukt het mij ook steeds beter om af en toe om mezelf te lachen.
